ვაჟი უკვე ხუთი წელია დაქორწინებულია და ამ ხნის განმავლობაში მე მის სახლში არ ვყოფილვარ! – ამბობს სამოცი წლის ნატალია. – ჩემს რძალს არ უყვარს სტუმრები.
ნატალიას ვაჟი მეუღლესთან ერთად ცხოვრობს ბინაში, რომელიც რძალმა მემკვიდრეობით მიიღო. ბინა არის პატარა, ერთოთახიანი, მაგრამ მყუდრო. ის მდებარეობს ნატალიას სახლიდან ხუთი წუთის სავალზე.
იქამდე სანამ ბავშვები არ ჰყავდათ ჩანდა, რომ მათთან საერთო არაფერი მქონდა. შვილიც და რძალიც მთელ დღეებს ატარებდნენ სამსახურში, შაბათ-კვირას მათ საკუთარი გეგმები ჰქონდათ – არდადეგებზე ისინი თავად მოდიოდნენ – მოსალოცად ნამცხვრებით, ყვავილებით, სამუშაო დღეებში მე მხოლოდ ჩვენს შვილს ვურეკავდი ყველა ბედნიერი იყო ყველაფრით..
ახლახან კი მათ ქალიშვილი შეეძინათ. ორსულობა არ ყოფილა მარტივი, ჩემმა რძალმა ნახევარი ორსულობა პრაქტიკულად გაატარა საავადმყოფოდან გაუსვლელად,ხოლო მეყოვეკ დღე ვსტუმრობდი მას და მიმქონდა საჭმელი.
ბებია მოუთმენლად ელოდა შვილიშვილის დაბადებას, იგი ბავშვის აღზრდაში დახმარებას აპირებდა, რადგან რძლის მშობლები საკმაოდ შორს მუშაობენ და ცხოვრობენ.
მართალია, მან მშობიარობამდეც, ბევრჯერ უთხრა დედამთილს, რომ მას დახმარება არ სჭირდებოდა ბავშვის აღზრდაში, მაგრამ ნატალიამ ამაზე მხოლოდ გაიღიმა. რატომღაც მას ეჩვენებოდა, რომ ახალშობილი ბავშვი შეცვლიდა მისი რძლის გეგმებს.
საავადმყოფოდან გამოწერისას ნატალია მივიდა საავადმყოფოში საჩუქრებით. მათ მანქანით გაიყოლეს ბებია სახლამდე, როდესაც მიუახლოვნდნენ მის სახლს დემონსტრაციულად დაწმავიდობნენ, ჩაიზეც კი არ დაპატიჟეს, მას კი ძალიან უნდოდა შვილიშვილთან ერთად კიდევ ცოტა ხანს ყოფნა.
რძალმა თქვა, რომ ზოგადად, პირველ თვეში სახლში სტუმრები არ არის კარგი – მან და ბავშვმა უნდა დაამყარონ რეჟიმი. “კარანტინი” გაიწელა – ბავშვი უკვე ექვს თვეზე მეტისაა და ნატალიას ბავშვის სანახავად სახლში კიდევ არ უშვებენ- რძალს ქუჩაში ვხვდები როდესაც ისინი სეირნობენ.
ცოტა ხნის წინ, მან მომცა უფლება ჩემს შვილიშვილთან ერთად სეირნობის თვითონ კი სახლში მიდის. ეტლით მივდივარ სახლთან, როგორც კი ჩემი შვილიშვილი გაიღვიძებს – რძალს ვურეკავ, ის ჩამოდის და ბავშვუ აჰყავს, არ მიშვებს შინ უბრალოდ ცხვირწინ კარს მიხურავს.
Discussion about this post