ჩემი გოგონა მალე 25 წლის გახდება – შვილის მძებნელი დედის აღსარება

ცდი­ლობ­და, მო­ექ­რთა­მა რო­მელი­მე ექი­მი და ბავ­შვის მო­შო­რე­ბა­ზე უმ­შობ­ლოდ და­ე­თან­ხმე­ბი­ნა, მაგ­რამ არა­ფე­რი გა­მო­უ­ვი­და. ბო­ლოს ექიმ­ბაშ­თან მი­მიყ­ვა­ნა, რო­მე­ლი­ღაც გა­და­კარ­გულ სო­ფელ­ში

40 წლის ვარ. მთე­ლი ცხოვ­რე­ბა დი­დი დამ­ღით მოვ­დი­ვარ. დე­და რომ გარ­და­მეც­ვა­ლა, 6 წლის ვი­ყა­ვი. დე­დი­ნაც­ვა­ლი რამ­დე­ნი­მე თვე­ში, ფაქ­ტობ­რი­ვად, ორ­მო­ცის მე­რე, მა­ლე­ვე მო­ვი­და ოჯახ­ში. ვერ ვიტ­ყვი, თა­ვი­დან­ვე ამით­ვალ­წუ­ნა-მეთ­ქი. იქ­ნებ მა­მა­ჩემს აჩ­ვე­ნებ­და თავს, რომ ვუყ­ვარ­დი ან იქ­ნებ მარ­თლა შე­მიყ­ვა­რა ამ ქალ­მა, მაგ­რამ რო­გორც კი თა­ვად და­ორ­სულ­და, ვე­ღარ მი­ტან­და. მე კი თა­ვი­დან­ვე შე­ვი­ძუ­ლე, რად­გან დე­დის გარ­დაც­ვა­ლე­ბა ჯერ მო­ნე­ლე­ბუ­ლი არ მქონ­და, მი­სი ად­გი­ლი რომ და­ი­კა­ვა. რო­ცა მის­გა­ნაც აგ­რე­სია ვიგ­რძე­ნი, სახ­ლში აღარც კი ვჩერ­დე­ბო­დი. რა­ი­ონ­ში ვცხოვ­რობ­დით, გვერ­დით სახ­ლში ბი­ძა­ჩე­მი ცხოვ­რობ­და და სულ იქ ვი­ყა­ვი. ბი­ცო­ლა­ჩემს ვეხ­ვე­წე­ბო­დი, მიშ­ვი­ლეთ-მეთ­ქი. მა­მა თა­ვი­დან გა­ნიც­დი­და ჩემს საქ­ცი­ელს, მე­რე ალ­ბათ მა­საც მოს­წყინ­და. თა­ნაც, კი­დევ ერ­თი პა­ტა­რა შე­ე­მა­ტათ ოჯახ­ში და მის­კენ გა­და­ვი­და მთე­ლი ყუ­რად­ღე­ბა. ამი­ტომ, ჩე­მით არც კი ინ­ტე­რეს­დე­ბოდ­ნენ. ეგო­ნათ, ბი­ძა­ჩემ­თან ვი­ყა­ვი, ბი­ძა­ჩემს სახ­ლში ვე­გო­ნე, მე კი აქეთ-იქით დავ­წან­წა­ლებ­დი. გა­სარ­თო­ბი ადგი­ლე­ბის მე­ტი რა იყო? შუ­ა­ღა­მემ­დე არ შევ­დი­ო­დი შინ. იმი­თაც ვსარ­გებ­ლობ­დი, რომ მა­მა­ჩემ­სა და ბი­ძა­ჩემს ცუ­დი ურ­თი­ერ­თო­ბა ჰქონ­დათ, ერ­თმა­ნეთს არ ელა­პა­რა­კე­ბოდ­ნენ და ვერც ვე­რა­ფერს გა­ი­გებ­დნენ ჩე­მი ად­გილ­სამ­ყო­ფ­ლის შე­სა­ხებ.

მოკ­ლედ, ამ წან­წალ-წან­წალ­ში ერ­თი ქა­ლი გა­ვი­ცა­ნი, რო­მელ­საც ჩემ­ზე უფ­რო­სი შვი­ლე­ბი ჰყავ­და. ხში­რად ვა­კით­ხავ­დი ხოლ­მე სამ­სა­ხურ­ში, მას­თან ურ­თი­ერ­თო­ბა მომ­წონ­და. რამ­დენ­ჯერ­მე სახ­ლშიც წა­მიყ­ვა­ნა. ვებ­რა­ლე­ბო­დი და ცდი­ლობ­და, ჩემ­თვის რა­ღაც გა­ე­კე­თე­ბი­ნა, თა­ვი­სი შვი­ლის გა­მო­ნაც­ვალ ტა­ნი­სა­მოსს მჩუქ­ნი­და, ახ­ლებ­საც ყი­დუ­ლობ­და, და­ბა­დე­ბის დღე­ზე თუ ახალ წელს უსა­ჩუქ­როდ არ მტო­ვებ­და. ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა წლე­ბის მან­ძილ­ზე გრძელ­დე­ბო­და. მის შვი­ლებ­თა­ნაც კარ­გი ურ­თი­ერ­თო­ბა მქონ­და. მე რომ 14 წლის გავ­ხდი, მი­სი გო­გო­ნა უკ­ვე სტუ­დენ­ტი იყო, ბი­ჭი კი სკო­ლას ამ­თავ­რებ­და. ჩემ­სა და ვა­ხოს შო­რის რა­ღაც ხდე­ბო­და და ვერ ვხვდე­ბო­დი. გუ­ლი მის­კენ მი­მი­წევ­და, ვგრძნობ­დი, რომ მა­საც მოს­წონ­და ჩემ­თან ყოფ­ნა. ჰო­და, ერთ მშვე­ნი­ერ დღეს სექ­სიც გვქონ­და. ძა­ლი­ან არ მი­დარ­დია, რად­გან არ ვი­ცო­დი, რა შე­დე­გი შე­იძ­ლე­ბო­და ამას მოჰ­ყო­ლო­და. ჭკუ­ის დამ­რი­გე­ბე­ლიც არ მყავ­და, რომ ამ თე­მა­ზე ელა­პა­რა­კა. ჩვე­ნი ურ­თი­ერ­თო­ბა გაგ­რძელ­და, თით­ქმის ყო­ველ­დღე ვა­ხერ­ხებ­დით ერ­თად ყოფ­ნას. სი­გი­ჟემ­დე მიყ­ვარ­და. ასე გაგ­რძელ­და 1 წლის გან­მავ­ლო­ბა­ში. მე­რე კი და­ვორ­სულ­დი.

პა­ნი­კამ შე­მიპ­ყრო და ვის ვეტ­ყო­დი? ისევ ვა­ხოს დე­დას, ცის­მა­რის მივ­მარ­თე და ყვე­ლა­ფე­რი გუ­ლახ­დი­ლად ვუთ­ხა­რი. შოკ­ში ჩა­ვარ­და. სულ არა­ფერ­ში სჭირ­დე­ბო­და, რომ 18 წლის ბი­ჭი და­ე­ქორ­წი­ნე­ბი­ნა, თა­ნაც – ჩემ­ზე. ჰო­და, ექიმ­თან მი­მიყ­ვა­ნა, მაგ­რამ ექიმ­მა ჩე­მი ასა­კი რომ გა­ი­გო, მო­ით­ხო­ვა, მშო­ბე­ლი მი­მეყ­ვა­ნა. ირ­ბი­ნა ცის­მარ­მა, ცდი­ლობ­და, მო­ექ­რთა­მა რო­მელი­მე ექი­მი და ბავ­შვის მო­შო­რე­ბა­ზე უმ­შობ­ლოდ და­ე­თან­ხმე­ბი­ნა, მაგ­რამ არა­ფე­რი გა­მო­უ­ვი­და. ბო­ლოს ექიმ­ბაშ­თან მი­მიყ­ვა­ნა, რო­მე­ლი­ღაც გა­და­კარ­გულ სო­ფელ­ში. ჟან­გი­ა­ნი ინ­სტრუ­მენ­ტე­ბი რომ და­ვი­ნა­ხე, აბორ­ტზე უა­რი ვთქვი. იმ­დე­ნი ჭკუა კი მქონ­და, რომ სი­ცოც­ხლე საფ­რთხე­ში არ ჩა­მეგ­დო.

იქი­დან გა­მო­ვი­ქე­ცი და ვა­ხოც აღარ მი­ნა­ხავს, ისე გა­მოვ­ქუს­ლე თბი­ლის­ში. აქ ჩვე­ნი შო­რე­უ­ლი ნა­თე­სა­ვი ცხოვ­რობ­და და მას მი­ვა­დე­ქი კარ­ზე. ყვე­ლა­ფერს მო­ვუ­ყე­ვი. რო­გორც ჩანს, იმ ქალ­მა გა­დაწ­ყვი­ტა, ხე­ლი მო­ეთ­ბო ჩემს გა­სა­ჭირ­ზე. დამ­პირ­და, რომ ჩემს ოჯახს არა­ფერს ეტ­ყო­და იმის გარ­და, რომ მას­თან ვი­ყა­ვი. – მა­მა­შენს ვეტ­ყვი, ჩემ­თან დაგ­ტო­ვოს, არ იქ­ნე­ბა წი­ნა­აღ­მდე­გიო. მოკ­ლედ, ამ ქა­ლის ზე­დამ­ხედ­ვე­ლო­ბის ქვეშ ვიმ­შო­ბი­ა­რე და ბავ­შვი ისე გა­აშ­ვი­ლეს, არც მი­ნა­ხავს. მხო­ლოდ ხმა გა­ვი­გო­ნე, რომ ტი­რო­და. ცო­ტა ვი­ნერ­ვი­უ­ლე მა­შინ, მაგ­რამ მა­ინც ბავ­შვი ვი­ყა­ვი და მა­ლე გა­და­მი­ა­რა.
ფეხ­ზე რომ დავ­დე­ქი, ისევ რა­ი­ონ­ში დავ­ბრუნ­დი, მაგ­რამ ახ­ლა უკ­ვე აღარ ვი­ყა­ვი ცან­ცა­რა და ქა­რაფ­შუ­ტა გო­გო. თით­ქოს ერ­თბა­შად გა­ვი­ზარ­დე და დავ­ბრძენ­დი. მა­შინ იო­ლი იყო სკო­ლის გაც­დე­ნილ პე­რი­ოდ­ზე თვა­ლის და­ხუჭ­ვა. მა­მას ვთხო­ვე, სკო­ლაში და­ვებ­რუ­ნე­ბი­ნე (უკ­ვე X კლას­ში ვი­ყა­ვი). დი­რექ­ტორ­მა უა­რი არ თქვა. დე­დი­ნაც­ვა­ლი თა­ვის ად­გილ­ზე მოვ­სვი და ისე იო­ლად ვე­ღარ მი­ბე­დავ­და ვე­რა­ფერს. რამ­დე­ნი­მე სა­გან­ში მომ­ზა­დე­ბაც და­ვიწ­ყე და მარ­თა­ლია, პირ­ველ წელს არა, მაგ­რამ მე­ო­რე წელს პე­და­გო­გი­ურ ინ­სტი­ტუტ­ში ჩა­ვი­რიც­ხე დაწ­ყე­ბი­თი კლა­სე­ბის პე­და­გო­გის გან­ხრით. გა­ვი­და დრო, უფ­რო და უფ­რო მე­ტი სი­ნა­ნუ­ლი მე­ძა­ლე­ბო­და ჩე­მი საქ­ცი­ე­ლის გა­მო. არ გავ­თხოვ­დი იმის გა­მო, რომ შვი­ლის გა­ჩე­ნა არ მინ­დო­და, ვფიქ­რობ­დი, ერ­თი გა­ვაშ­ვი­ლე და სხვა რომ შე­მე­ძი­ნოს, ვერ შევ­ძლებ მის მო­ფე­რე­ბას-მეთ­ქი.

ბო­ლო წლე­ბია, ჩემს შვილს ვე­ძებ. გა­მახ­სენ­და, რომ რო­ცა ფეხ­მძი­მო­ბის დროს ნა­თე­სა­ვის ოჯახ­ში ვცხოვ­რობ­დი, ერ­თი ქა­ლი და­დი­ო­და ხში­რად. რა­ტომ­ღაც ვი­ეჭ­ვე, რომ მას უნ­დო­და ჩე­მი ბავ­შვის აყ­ვა­ნა და ჩემს სა­ნა­ხა­ვად მო­დი­ო­და. კვალ­მა მას­თან მი­მიყ­ვა­ნა და აღ­მოჩ­ნდა, რომ სწო­რედ ჩე­მი შვი­ლის კბი­ლა გო­გო­ნა ჰყავ­და. ვი­თომ შემ­თხვე­ვით გა­და­ვე­ყა­რე ქუ­ჩა­ში, მო­ვი­კით­ხე. სა­ხე­ზე შე­ვატ­ყვე, არ ესი­ა­მოვ­ნა. გა­მოვ­კით­ხე ოჯა­ხის ამ­ბე­ბი… ანუ, ბევ­რი რომ არ გა­ვაგ­რძე­ლო, მი­სი შვი­ლის და­ბა­დე­ბის თა­რი­ღის დად­გე­ნა მო­ვა­ხერ­ხე და აღ­მოჩ­ნდა, რომ მა­შინ, რო­ცა ის ჩვენ­თან სტუმ­რად და­დი­ო­და, ფეხ­მძი­მედ უნ­და ყო­ფი­ლი­ყო. არადა, ნამ­დვი­ლად არ იყო…

ჩე­მი ეჭ­ვი და­დას­ტურ­და. “ოდ­ნოკ­ლას­ნი­კებ­ზე” მოვ­ძებ­ნე გო­გო­ნას სუ­რა­თე­ბი და ნამ­დვი­ლად მგავ­და. ჩემს ნა­თე­სავს და­ვა­დე­ქი თავ­ზე და ვ­უთ­ხა­რი, ყვე­ლა­ფე­რი ვი­ცი-მეთ­ქი. ვათ­ქმე­ვი­ნე, რომ ბავ­შვი გა­ყი­და და ნამ­დვი­ლად იმ ქალს მიჰ­ყი­და.

ახ­ლა უკ­ვე არ ვი­ცი, რო­გორ მო­ვიქ­ცე. გო­გო­ნა უკ­ვე დი­დია, 25 წლის გახ­დე­ბა, სა­და­ცაა. გა­მი­გებს კი? მე­ში­ნია, ცხოვ­რე­ბა არ და­ენ­გრეს თავ­ზე. სა­ში­ნელ დღე­ში ვარ, საშ­ვე­ლი კი არ ჩანს. ამ­დენს ვერ გა­ვუძ­ლებ… პა­ტი­ვის­ცე­მით, უცნობი.