“თაიგული გავხსენი და ეწერა – გამომყვები ცოლად…” – ჟურნალისტ მარიამ ვაშაძის საოცარი ისტორია

ტელეკომპანია პირველი არხის  ულა­მა­ზე­სი ჟურნალისტი, ტე­ლე­წამ­ყვა­ნი მა­რი­ამ ვა­შა­ძე საკ­მა­ოდ იღ­ბლი­ა­ნი ადა­მი­ა­ნია. მას ბავ­შვო­ბის ყვე­ლა ოც­ნე­ბა აუხ­და, ყველას მი­ზან­საც მი­აღ­წია და დღეს, საყ­ვა­რელ მე­უღ­ლეს­თან, ბიზ­ნეს­მენ ვა­ნი­კო ბე­ნი­ძეს­თან ერ­თად ცხოვ­რობს. მა­რი­ა­მ ვაშაძე ჟურ­ნალ “თბი­ლი­სე­ლებ­თან” ინტერვიუში, იმ დღეს იხ­სე­ნებს, რო­დე­საც მო­მა­ვალ­მა მეღ­ლემ მას ხელი სთხო­ვა. რო­გორც აღ­მოჩ­ნდა, ეს სწო­რედ 14 თე­ბერ­ვალს მოხ­და:

“ძალიან გა­მი­მარ­თლა, რომ ასე­თი კარგი მე­უღ­ლე მყავს. ვა­ნი­კო ყოველთვის მა­ნე­ბივ­რებს და ყვე­ლა­ფერ­ში მი­წყობს ხელს, არც სი­ურპრი­ზებს მაკ­ლებს. მის გვერ­დით ყოველი დილა ბედ­ნი­ე­რად და ლამაზად თენ­დე­ბა. ზო­გა­დად, დღის ეთე­რებ­ზე ვარ, თუმ­ცა ხშირად გვი­ა­ნო­ბამ­დე მი­წევს ხოლ­მე სამ­სა­ხურ­ში ყოფ­ნა. რა­საკ­ვირ­ვე­ლია, რთუ­ლია, სახ­ლში დაღ­ლი­ლი რომ მივ­დი­ვარ, მაგ­რამ ჩემი მუღ­ლეც და­კა­ვე­ბუ­ლია და ფაქ­ტობ­რი­ვად, ამით ვა­ბა­ლან­სებ სახ­ლში არ­ყოფ­ნას.

ძალია ხში­რად მა­ხა­რებს სა­ჩუქ­რე­ბით, არ და­მა­ვი­წყდე­ბა ის დღე, როცა ხელი მთხო­ვა. ეს შარ­შან, 14 თე­ბერ­ვალს, სიყ­ვა­რუ­ლის დღეს მოხ­და. იცის, რომ არ მიყ­ვარს სა­ხალ­ხოდ ხე­ლის თხოვ­ნე­ბი, თუმ­ცა სხვას რომ ვუ­ყუ­რებ, მომ­წონს. მოკ­ლედ, არ ვე­ლო­დე­ბო­დი ხე­ლის თხოვ­ნას, უბ­რა­ლოდ, სა­ღა­მოს გა­მო­მი­ა­რა და ჩა­ი­ზე დამ­პა­ტი­ჟა ერთ-ერთ მშვიდ კა­ფე­ში. მო­მა­წო­და თა­ი­გუ­ლი, რო­მელ­ზეც ბა­რა­თი იყო და­მაგ­რე­ბუ­ლი და რომ გავ­ხსე­ნი ეწე­რა: “გა­მომ­ყვე­ბი ცო­ლად?” და ნიშ­ნო­ბის ბე­ჭე­დიც მომ­ცა. ასე რომ 14 თე­ბერ­ვა­ლი ის დღეა, რო­მე­ლიც არას­დროს და­მა­ვი­წყდე­ბა, ის მხო­ლოდ ვა­ლენ­ტი­ნო­ბა და სიყ­ვა­რუ­ლის დღე არ არის, ვა­ნი­კომ მას ჩვენ­თვის სხვა დატ­ვირ­თვა მის­ცა.

ახლა უკვე ათ წელ­ზე მე­ტია, ვიც­ნობ. ერ­თმა­ნე­თი სა­ერ­თო მე­გობ­რებ­მა გაგ­ვაც­ნეს და მას შემ­დეგ ვმე­გობ­რობთ. ვანო დიდ­ხანს არ იყო სა­ქარ­თვე­ლო­ში, საფ­რან­გეთ­ში სწავ­ლობ­და, ამის მერე – ამე­რი­კა­ში და ჩვე­ნი მე­გობ­რო­ბა მხო­ლოდ მი­მო­წე­რით გრძელ­დე­ბო­და, იშ­ვი­ა­თად ვხვდე­ბო­დით. შარ­შან­წინ, ზა­ფხულ­ში მე­გობ­რე­ბი შე­ვიკ­რი­ბეთ და სწო­რედ იქ მივ­ხვდი, რომ ეს ის ადა­მი­ა­ნი იყო, ვი­საც ბედს და­ვუ­კაშ­ვი­რებ­დი. მოკ­ლედ, ათწ­ლი­ა­ნი მე­გობ­რო­ბის მერე, მო­უ­ლოდ­ნე­ლად “დაგ­ვა­ტყდა” თავს სიყ­ვა­რუ­ლი და სულ ვამ­ბობ, ალ­ბათ, ბე­დის ამ­ბა­ვია-მეთ­ქი. მის გა­რე­შე ცხოვ­რე­ბა ვე­ღარც წარ­მო­მიდ­გე­ნია”.